ຂ່າວ

ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນເປັນໂຣກຄວາມຄຽດຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກແພງ, ເຊິ່ງຄົນນັ້ນຮູ້ສຶກທົນທຸກ, ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຮຸນແຮງເປັນເວລາດົນກວ່າທີ່ຄາດໄວ້ໂດຍການປະຕິບັດທາງດ້ານສັງຄົມ, ວັດທະນະທໍາ, ຫຼືທາງສາສະຫນາ. ປະມານ 3 ຫາ 10 ເປີເຊັນຂອງປະຊາຊົນເກີດຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຕາມທໍາມະຊາດຂອງຄົນທີ່ຮັກແພງ, ແຕ່ການເກີດແມ່ນສູງກວ່າເມື່ອເດັກນ້ອຍຫຼືຄູ່ນອນເສຍຊີວິດ, ຫຼືເມື່ອຄົນຮັກຕາຍໂດຍບໍ່ຄາດຄິດ. ອາການຊຶມເສົ້າ, ຄວາມກັງວົນແລະຄວາມຜິດກະຕິຂອງຄວາມກົດດັນຫຼັງຈາກການບາດເຈັບຄວນໄດ້ຮັບການກວດກາໃນການປະເມີນຜົນທາງດ້ານການຊ່ວຍ. ການປິ່ນປົວທາງດ້ານຈິດໃຈໂດຍອີງໃສ່ຫຼັກຖານສໍາລັບຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນການປິ່ນປົວຂັ້ນຕົ້ນ. ເປົ້າຫມາຍແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບຍອມຮັບວ່າຄົນທີ່ຮັກຂອງພວກເຂົາຫມົດໄປຕະຫຼອດໄປ, ນໍາໄປສູ່ຊີວິດທີ່ມີຄວາມມີຄວາມຫມາຍແລະຄວາມສໍາເລັດທີ່ບໍ່ມີຜູ້ຕາຍ, ແລະຄ່ອຍໆລະລາຍຄວາມຊົງຈໍາຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຜູ້ຕາຍ.

ກໍລະນີ
ແມ່ໝ້າຍອາຍຸ 55 ປີຄົນໜຶ່ງໄດ້ໄປຢາມໝໍຂອງນາງ 18 ເດືອນຫຼັງຈາກສາມີຂອງລາວເສຍຊີວິດດ້ວຍຫົວໃຈເຕັ້ນກະທັນຫັນ. ຕັ້ງແຕ່​ຜົວ​ຕາຍ​ໄປ, ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຂອງ​ນາງ​ບໍ່​ໄດ້​ຜ່ອນຄາຍ​ລົງ​ເລີຍ. ນາງບໍ່ສາມາດຢຸດຄິດກ່ຽວກັບຜົວຂອງນາງແລະບໍ່ເຊື່ອວ່າລາວຫມົດໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ນາງໄດ້ສະຫຼອງການຮຽນຈົບວິທະຍາໄລຂອງລູກສາວຂອງນາງ, ຄວາມໂດດດ່ຽວແລະຄວາມປາດຖະຫນາຂອງນາງບໍ່ໄດ້ຫາຍໄປ. ນາງໄດ້ຢຸດເຊົາການພົວພັນກັບຄູ່ຜົວເມຍອື່ນເພາະວ່າມັນເຮັດໃຫ້ນາງໂສກເສົ້າຫຼາຍທີ່ຈະຈື່ຈໍາວ່າຜົວຂອງນາງບໍ່ໄດ້ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ. ນາງ​ໄດ້​ຮ້ອງ​ຕົວ​ເອງ​ທີ່​ຈະ​ນອນ​ທຸກ​ຄືນ, ຄິດ​ຫລາຍ​ກວ່າ​ວ່າ​ນາງ​ຄວນ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ການ​ຕາຍ​ຂອງ​ລາວ​ແນວ​ໃດ, ແລະ​ນາງ​ປາດ​ຖະ​ໜາ​ວ່າ​ລາວ​ຕາຍ​ແນວ​ໃດ. ນາງມີປະຫວັດຂອງພະຍາດເບົາຫວານແລະສອງຄັ້ງຂອງການຊຶມເສົ້າທີ່ສໍາຄັນ. ການປະເມີນເພີ່ມເຕີມໄດ້ເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນເຖິງລະດັບນໍ້າຕານໃນເລືອດເພີ່ມຂຶ້ນເລັກນ້ອຍ ແລະນໍ້າໜັກເພີ່ມຂຶ້ນ 4.5 ກິໂລ (10 ປອນ). ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງຄົນເຈັບຄວນໄດ້ຮັບການປະເມີນແລະການປິ່ນປົວແນວໃດ?

ບັນຫາທາງດ້ານຄລີນິກ
ແພດທີ່ປິ່ນປົວຄົນເຈັບທີ່ໂສກເສົ້າມີໂອກາດທີ່ຈະຊ່ວຍ, ແຕ່ມັກຈະບໍ່ເອົາມັນ. ຄົນເຈັບເຫຼົ່ານີ້ບາງຄົນທົນທຸກຈາກຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ. ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ແຜ່​ລາມ​ອອກ​ໄປ ​ແລະ ຮ້າຍ​ແຮງ, ​ແລະ ​ແກ່ຍາວ​ກວ່າ​ຜູ້​ເສຍ​ຊີວິດ​ສ່ວນ​ຫລາຍ​ຈະ​ເລີ່ມ​ມີ​ຊີວິດ​ຄືນ​ໃໝ່ ​ແລະ ຄວາມ​ໂສກ​ເສົ້າ​ກໍ​ຈະ​ຫາຍ​ໄປ. ຄົນທີ່ມີຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານອາດຈະສະແດງຄວາມເຈັບປວດທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກ, ແລະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຄາດເດົາຄວາມຫມາຍໃນອະນາຄົດຫຼັງຈາກທີ່ຄົນນັ້ນຫມົດໄປ. ເຂົາເຈົ້າອາດຈະປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ ແລະອາດມີຄວາມຄິດຢາກຂ້າຕົວຕາຍ ຫຼືພຶດຕິກໍາ. ບາງຄົນເຊື່ອວ່າການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ໃກ້ຊິດກັບພວກເຂົາຫມາຍເຖິງຊີວິດຂອງຕົນເອງໄດ້ສິ້ນສຸດລົງ, ແລະມີພຽງເລັກນ້ອຍທີ່ພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້. ພວກເຂົາອາດຈະຍາກໃນຕົວເອງແລະຄິດວ່າພວກເຂົາຄວນປິດບັງຄວາມໂສກເສົ້າຂອງພວກເຂົາ. ໝູ່ເພື່ອນ ແລະຄອບຄົວກໍ່ມີຄວາມທຸກໃຈ ເພາະຄົນເຈັບໄດ້ຄິດເຖິງຜູ້ຕາຍເທົ່ານັ້ນ ແລະມີຄວາມສົນໃຈໜ້ອຍໃນຄວາມສຳພັນ ແລະກິດຈະກຳໃນປັດຈຸບັນ, ແລະເຂົາເຈົ້າອາດຈະບອກຄົນເຈັບໃຫ້ “ລືມມັນ” ແລະກ້າວຕໍ່ໄປ.
ຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນການວິນິດໄສປະເພດໃຫມ່, ແລະຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບອາການແລະການປິ່ນປົວຂອງມັນຍັງບໍ່ທັນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ຄລີນິກອາດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເພື່ອຮັບຮູ້ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແລະອາດຈະບໍ່ຮູ້ວິທີການປິ່ນປົວທີ່ມີປະສິດທິພາບຫຼືການສະຫນັບສະຫນູນຫຼັກຖານ. ການແຜ່ລະບາດຂອງ COVID-19 ແລະວັນນະຄະດີທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນກ່ຽວກັບການວິນິດໄສຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານໄດ້ເພີ່ມຄວາມສົນໃຈຕໍ່ວິທີທີ່ແພດຫມໍຄວນຮັບຮູ້ແລະຕອບສະຫນອງຕໍ່ຄວາມໂສກເສົ້າແລະບັນຫາທາງດ້ານຈິດໃຈອື່ນໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກ.
ໃນການທົບທວນຄັ້ງທີ 11 ຂອງການຈັດປະເພດສະຖິຕິສາກົນຂອງພະຍາດ ແລະບັນຫາສຸຂະພາບທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ (ICD-11) ໃນປີ 2019, ອົງການອະນາໄມໂລກ (WHO) ແລະ ສະມາຄົມຈິດຕະສາດອາເມລິກາ (ສະມາຄົມຈິດຕະສາດອາເມລິກາ)
ໃນປີ 2022, ຄູ່ມືການວິນິດໄສ ແລະສະຖິຕິຂອງຄວາມຜິດກະຕິທາງຈິດ (DSM-5) ສະບັບທີ 5 ໄດ້ເພີ່ມມາດຖານການວິນິດໄສຢ່າງເປັນທາງການສຳລັບຄວາມຜິດກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ. ຄໍາສັບທີ່ໃຊ້ໃນເມື່ອກ່ອນປະກອບມີຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ສັບສົນ, ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ສັບສົນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ແລະຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ເຈັບປວດ, ທາງດ້ານພະຍາດ, ຫຼືຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂ. ອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍືດເຍື້ອແກ່ຍາວ ປະກອບມີການຄິດເຖິງຢ່າງແຮງ, ການແນມຫາ, ຫຼືການຫລອກລວງຜູ້ຕາຍ, ພ້ອມກັບການສະແດງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍັງຄົງຄ້າງ, ຮຸນແຮງ, ແລະແຜ່ລາມອອກໄປ.
ອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຕ້ອງຍັງຄົງຢູ່ເປັນໄລຍະເວລາ (≥6 ເດືອນຕາມເງື່ອນໄຂ ICD-11 ແລະ ≥12 ເດືອນຕາມເກນ DSM-5), ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທາງດ້ານຄລີນິກຫຼືຄວາມບົກຜ່ອງທາງດ້ານການທໍາງານ, ແລະເກີນຄວາມຄາດຫວັງຂອງກຸ່ມວັດທະນະທໍາ, ສາດສະຫນາຫຼືສັງຄົມຂອງຄົນເຈັບສໍາລັບຄວາມໂສກເສົ້າ. ICD-11 ໃຫ້ຕົວຢ່າງຂອງອາການຕົ້ນຕໍຂອງຄວາມທຸກໃຈ, ເຊັ່ນ: ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ, ຄວາມໂກດແຄ້ນ, ຄວາມບໍ່ສາມາດທີ່ຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກໃນທາງບວກ, ອາການງຶດງໍ້ທາງດ້ານຈິດໃຈ, ການປະຕິເສດຫຼືຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຍອມຮັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກ, ຄວາມຮູ້ສຶກສູນເສຍສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຕົນເອງ, ແລະຫຼຸດຜ່ອນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນກິດຈະກໍາທາງສັງຄົມຫຼືອື່ນໆ. ເງື່ອນໄຂການວິນິດໄສຂອງ DSM-5 ສໍາລັບຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຕ້ອງການຢ່າງຫນ້ອຍສາມໃນແປດອາການດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ຄວາມເຈັບປວດທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ຮຸນແຮງ, ງຶດງໍ້, ຄວາມໂດດດ່ຽວທີ່ຮຸນແຮງ, ການສູນເສຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຕົນເອງ (ການທໍາລາຍຕົວຕົນ), ຄວາມບໍ່ເຊື່ອຖື, ການຫຼີກລ່ຽງສິ່ງທີ່ເຕືອນສະຕິຄົນຮັກທີ່ຫມົດໄປຕະຫຼອດໄປ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນກິດຈະກໍາແລະຄວາມສໍາພັນ, ແລະຊີວິດທີ່ບໍ່ມີຄວາມຫມາຍ.
ການສຶກສາແນະນໍາວ່າສະເລ່ຍ 3% ຫາ 10% ຂອງຄົນທີ່ມີຍາດພີ່ນ້ອງເສຍຊີວິດຍ້ອນສາເຫດທໍາມະຊາດທົນທຸກຈາກຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ແລະອັດຕາແມ່ນສູງກວ່າຫຼາຍເທົ່າຂອງຜູ້ທີ່ມີພີ່ນ້ອງເສຍຊີວິດຍ້ອນການຂ້າຕົວຕາຍ, ການຂ້າຄົນຕາຍ, ອຸປະຕິເຫດ, ໄພພິບັດທໍາມະຊາດ, ຫຼືສາເຫດອື່ນໆທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ. ໃນການສຶກສາຂໍ້ມູນທາງດ້ານການແພດພາຍໃນແລະຄລີນິກສຸຂະພາບຈິດ, ອັດຕາການລາຍງານແມ່ນຫຼາຍກ່ວາສອງເທົ່າຂອງອັດຕາທີ່ລາຍງານໃນການສໍາຫຼວດຂ້າງເທິງ. ຕາຕະລາງ 1 ລາຍຊື່ປັດໃຈສ່ຽງຕໍ່ການເປັນພະຍາດຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ ແລະ ຕົວຊີ້ວັດທີ່ເປັນໄປໄດ້ຂອງພະຍາດດັ່ງກ່າວ.

ການ​ສູນ​ເສຍ​ຄົນ​ທີ່​ຕິດ​ໃຈ​ກັນ​ຢ່າງ​ເລິກ​ເຊິ່ງ​ຕະ​ຫຼອດ​ໄປ​ສາ​ມາດ​ເປັນ​ຄວາມ​ກົດ​ດັນ​ທີ່​ສຸດ​ແລະ​ສ້າງ​ຊຸດ​ຂອງ​ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ທາງ​ຈິດ​ໃຈ​ແລະ​ສັງ​ຄົມ​ທີ່​ຮ້າຍ​ແຮງ​ທີ່​ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ຕ້ອງ​ປັບ​ຕົວ. ຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນປະຕິກິລິຍາທົ່ວໄປຕໍ່ການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກ, ແຕ່ບໍ່ມີວິທີທາງທົ່ວໄປທີ່ຈະໂສກເສົ້າຫຼືຍອມຮັບຄວາມເປັນຈິງຂອງການເສຍຊີວິດ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຜູ້ເສຍຊີວິດສ່ວນໃຫຍ່ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະຍອມຮັບຄວາມເປັນຈິງໃຫມ່ນີ້ແລະກ້າວໄປສູ່ຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອຄົນເຮົາປັບຕົວເຂົ້າກັບການປ່ຽນແປງຊີວິດ, ເຂົາເຈົ້າມັກຈະວຸ້ນວາຍລະຫວ່າງການປະເຊີນໜ້າກັບຄວາມເຈັບປວດທາງອາລົມ ແລະ ວາງມັນໄວ້ຊົ່ວຄາວ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຮັດແນວນັ້ນ, ຄວາມໂສກເສົ້າຈະຫຼຸດລົງ, ແຕ່ມັນຍັງຮຸນແຮງຂຶ້ນເປັນໄລຍະໆ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍ່ຮຸນແຮງຂຶ້ນ, ໂດຍສະເພາະໃນວັນຄົບຮອບ ແລະ ໂອກາດອື່ນໆທີ່ເຕືອນຄົນເຖິງຜູ້ຕາຍ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສໍາລັບຄົນທີ່ມີຄວາມເປັນລະບຽບຂອງຄວາມໂສກເສົ້າເປັນເວລາດົນນານ, ຂະບວນການຂອງການປັບຕົວສາມາດຫຼຸດລົງ, ແລະຄວາມໂສກເສົ້າຍັງຄົງຮຸນແຮງແລະແຜ່ລາມ. ການຫຼີກລ່ຽງຫຼາຍເກີນໄປທີ່ຈະເຕືອນພວກເຂົາວ່າຄົນຮັກຂອງພວກເຂົາຫມົດໄປຕະຫຼອດການ, ແລະການຫັນປ່ຽນໄປເລື້ອຍໆເພື່ອຈິນຕະນາການສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນແມ່ນອຸປະສັກທົ່ວໄປ, ເຊັ່ນດຽວກັບຄວາມຫມິ່ນປະຫມາດແລະຄວາມໃຈຮ້າຍ, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການຄວບຄຸມອາລົມ, ແລະຄວາມກົດດັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການເພີ່ມຂື້ນຂອງພະຍາດທາງຮ່າງກາຍ ແລະຈິດໃຈ. ຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານສາມາດເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງຄົນເຮົາຖືກຢຸດໄວ້, ເຮັດໃຫ້ມັນຍາກທີ່ຈະສ້າງຫຼືຮັກສາຄວາມສໍາພັນທີ່ມີຄວາມຫມາຍ, ຜົນກະທົບຕໍ່ການເຮັດວຽກຂອງສັງຄົມແລະວິຊາຊີບ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ບໍ່ມີຄວາມສິ້ນຫວັງ, ແລະຄວາມຄິດແລະພຶດຕິກໍາການຂ້າຕົວຕາຍ.

ຍຸດທະສາດ ແລະຫຼັກຖານ

ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບການເສຍຊີວິດທີ່ຜ່ານມາຂອງພີ່ນ້ອງແລະຜົນກະທົບຂອງມັນຄວນຈະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການເກັບປະຫວັດທາງດ້ານການຊ່ວຍ. ຄົ້ນຫາບັນທຶກທາງການແພດສໍາລັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກແລະຖາມວ່າຄົນເຈັບເຮັດແນວໃດຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດສາມາດເປີດການສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າແລະຄວາມຖີ່, ໄລຍະເວລາ, ຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນ, ແຜ່ຂະຫຍາຍ, ແລະຜົນກະທົບຕໍ່ຄວາມສາມາດໃນການເຮັດວຽກຂອງຄົນເຈັບ. ການປະເມີນຜົນທາງດ້ານຄລີນິກຄວນປະກອບມີການທົບທວນອາການທາງດ້ານຮ່າງກາຍແລະຈິດໃຈຂອງຄົນເຈັບຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກ, ສະພາບທາງຈິດຕະສາດແລະທາງການແພດໃນປະຈຸບັນແລະທີ່ຜ່ານມາ, ການໃຊ້ເຫຼົ້າແລະສານເສບຕິດ, ຄວາມຄິດແລະພຶດຕິກໍາການຂ້າຕົວຕາຍ, ການສະຫນັບສະຫນູນແລະການເຮັດວຽກທາງສັງຄົມໃນປະຈຸບັນ, ປະຫວັດການປິ່ນປົວ, ແລະການກວດສອບສະຖານະພາບທາງຈິດ. ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຄວນຈະຖືກພິຈາລະນາຖ້າຫາກວ່າຫົກເດືອນຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກ, ຄວາມໂສກເສົ້າຂອງບຸກຄົນນັ້ນຍັງສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງພວກເຂົາຢ່າງຮ້າຍແຮງ.
ມີເຄື່ອງມືທີ່ໃຫ້ຄະແນນຄົນເຈັບທີ່ງ່າຍດາຍ, ຖືກຕ້ອງແລ້ວ, ທີ່ມີໃຫ້ສໍາລັບການກວດໂດຍຫຍໍ້ສໍາລັບຄວາມທຸກໂສກທີ່ຍາວນານ. ແບບງ່າຍດາຍທີ່ສຸດແມ່ນແບບສອບຖາມຄວາມໂສກເສົ້າສັ້ນໆຫ້າລາຍການ (ແບບສອບຖາມຄວາມໂສກເສົ້າສັ້ນໆ; ໄລຍະ, 0 ຫາ 10, ທີ່ມີຄະແນນລວມທີ່ສູງກວ່າທີ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບການປະເມີນຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ) ຄະແນນສູງກວ່າ 4 (ເບິ່ງເອກະສານຊ້ອນທ້າຍ, ມີຢູ່ໃນຂໍ້ຄວາມເຕັມຂອງບົດຄວາມນີ້ຢູ່ທີ່ NEJM.org). ນອກຈາກນັ້ນ, ຖ້າມີ 13 ລາຍການຂອງ Prolonged grief -13-R (Prolonged
ຄວາມໂສກເສົ້າ -13-R; ຄະແນນ ≥30 ສະແດງເຖິງອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຕາມທີ່ກຳນົດໄວ້ໂດຍ DSM-5. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການສໍາພາດທາງດ້ານຄລີນິກຍັງມີຄວາມຈໍາເປັນເພື່ອຢືນຢັນພະຍາດ. ຖ້າສິນຄ້າຄົງຄັງຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ສັບສົນ 19 ລາຍການ (ສິນຄ້າຄົງຄັງຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ສັບສົນ; ຊ່ວງແມ່ນ 0 ຫາ 76, ຄະແນນສູງກວ່າຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານທີ່ຮຸນແຮງກວ່າ). Clinical Global Impression Scale ທີ່ຖືກປະເມີນໂດຍແພດຫມໍແລະເນັ້ນໃສ່ອາການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມໂສກເສົ້າ, ເປັນວິທີທີ່ງ່າຍດາຍແລະມີປະສິດທິພາບໃນການປະເມີນຄວາມຮຸນແຮງຂອງຄວາມໂສກເສົ້າໃນໄລຍະເວລາ.
ການສໍາພາດທາງດ້ານຄລີນິກກັບຄົນເຈັບແມ່ນແນະນໍາໃຫ້ເຮັດການວິນິດໄສສຸດທ້າຍຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ລວມທັງການວິນິດໄສທີ່ແຕກຕ່າງກັນແລະແຜນການປິ່ນປົວ (ເບິ່ງຕາຕະລາງ 2 ສໍາລັບຄໍາແນະນໍາທາງດ້ານຄລີນິກກ່ຽວກັບປະຫວັດການເສຍຊີວິດຂອງຍາດພີ່ນ້ອງແລະຫມູ່ເພື່ອນແລະການສໍາພາດທາງດ້ານຄລີນິກສໍາລັບອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ). ການວິນິດໄສທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານປະກອບມີຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຄົງຢູ່ເປັນປົກກະຕິເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມຜິດປົກກະຕິທາງຈິດທີ່ສາມາດວິນິດໄສອື່ນໆ. ຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານອາດຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຜິດປົກກະຕິອື່ນໆ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການຊຶມເສົ້າທີ່ສໍາຄັນ, ຄວາມຜິດກະຕິຄວາມກົດດັນຫຼັງການບາດເຈັບ (PTSD), ແລະຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງຄວາມກັງວົນ; ພະຍາດຕິດຕໍ່ກັນອາດຈະລ່ວງໜ້າການເລີ່ມຕົ້ນຂອງຄວາມທຸກໂສກທີ່ຍາວນານ, ແລະພວກມັນອາດຈະເພີ່ມຄວາມອ່ອນໄຫວຕໍ່ກັບຄວາມທຸກໂສກທີ່ຍາວນານ. ແບບສອບຖາມຂອງຄົນເຈັບສາມາດກວດຫາຄວາມຜິດປົກກະຕິໄດ້, ລວມທັງທ່າອ່ຽງການຂ້າຕົວຕາຍ. ມາດຕະການອັນໜຶ່ງທີ່ແນະນຳ ແລະໃຊ້ກັນຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງຄວາມຄິດ ແລະພຶດຕິກຳການຂ້າຕົວຕາຍແມ່ນລະດັບຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງການຂ້າຕົວຕາຍຂອງ Columbia (ເຊິ່ງຖາມຄຳຖາມເຊັ່ນ: “ເຈົ້າເຄີຍປາດຖະໜາວ່າເຈົ້າຕາຍບໍ, ຫຼືວ່າເຈົ້າຈະນອນຫຼັບ ແລະ ບໍ່ຕື່ນບໍ?”). ແລະ "ເຈົ້າມີຄວາມຄິດຢາກຂ້າຕົວຕາຍແທ້ໆບໍ?" ).

ມີຄວາມສັບສົນໃນບົດລາຍງານຂອງສື່ມວນຊົນແລະໃນບັນດາຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານສຸຂະພາບບາງຄົນກ່ຽວກັບຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແລະຄວາມໂສກເສົ້າຄົງທີ່ປົກກະຕິ. ຄວາມສັບສົນນີ້ແມ່ນເຂົ້າໃຈໄດ້ເພາະວ່າຄວາມໂສກເສົ້າແລະຄວາມ nostalgia ສໍາລັບຄົນຮັກຫຼັງຈາກການເສຍຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າສາມາດຄົງຢູ່ເປັນເວລາດົນນານ, ແລະອາການໃດໆຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານທີ່ລະບຸໄວ້ໃນ ICD-11 ຫຼື DSM-5 ສາມາດຍັງຄົງຢູ່. ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນມັກຈະເກີດຂຶ້ນໃນວັນຄົບຮອບ, ວັນພັກຜ່ອນຂອງຄອບຄົວ, ຫຼືການເຕືອນເຖິງການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກແພງ. ເມື່ອຄົນເຈັບຖືກຖາມກ່ຽວກັບຜູ້ຕາຍ, ອາລົມອາດຈະກະຕຸ້ນ, ລວມທັງນໍ້າຕາ.
ແພດຄວນສັງເກດວ່າບໍ່ແມ່ນທຸກຄວາມໂສກເສົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແມ່ນຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການວິນິດໄສຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ. ໃນຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ຄວາມຄິດແລະອາລົມກ່ຽວກັບຜູ້ຕາຍແລະຄວາມທຸກທໍລະມານທາງອາລົມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມໂສກເສົ້າສາມາດຄອບຄອງສະຫມອງ, ຄົງຢູ່, ຮຸນແຮງແລະແຜ່ຂະຫຍາຍຫຼາຍຈົນແຊກແຊງຄວາມສາມາດຂອງຄົນທີ່ຈະເຂົ້າຮ່ວມໃນຄວາມສໍາພັນແລະກິດຈະກໍາທີ່ມີຄວາມຫມາຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າກັບຄົນທີ່ເຂົາເຈົ້າຮູ້ຈັກແລະຮັກ.

ເປົ້າໝາຍພື້ນຖານຂອງການປິ່ນປົວພະຍາດຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍືດເຍື້ອຍາວນານແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບຮຽນຮູ້ທີ່ຈະຍອມຮັບວ່າຄົນທີ່ຕົນຮັກໄດ້ຈາກໄປຕະຫຼອດໄປ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີຊີວິດທີ່ມີຄວາມຫມາຍແລະສົມບູນແບບໂດຍບໍ່ມີຄົນທີ່ເສຍຊີວິດ, ແລະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມຊົງຈໍາແລະຄວາມຄິດຂອງຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດຫາຍໄປ. ຫຼັກຖານຈາກການທົດລອງຄວບຄຸມແບບສຸ່ມຫຼາຍປຽບທຽບກຸ່ມການແຊກແຊງຢ່າງຫ້າວຫັນແລະການຄວບຄຸມລາຍຊື່ລໍຖ້າ (ie, ຄົນເຈັບຖືກມອບຫມາຍຢ່າງສຸ່ມເພື່ອໄດ້ຮັບການແຊກແຊງຢ່າງຫ້າວຫັນຫຼືຖືກຈັດໃສ່ໃນບັນຊີລາຍຊື່ລໍຖ້າ) ສະຫນັບສະຫນູນປະສິດທິພາບຂອງການແຊກແຊງໃນໄລຍະສັ້ນ, ການປິ່ນປົວທາງດ້ານຈິດໃຈແລະແນະນໍາຢ່າງແຂງແຮງສໍາລັບການປິ່ນປົວຄົນເຈັບ. ການວິເຄາະ meta ຂອງ 22 ການທົດລອງທີ່ມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ 2,952 ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການປິ່ນປົວພຶດຕິກໍາທາງດ້ານສະຕິປັນຍາທີ່ສຸມໃສ່ຕາຂ່າຍໄຟຟ້າມີຜົນກະທົບປານກາງເຖິງຂະຫນາດໃຫຍ່ໃນການຫຼຸດຜ່ອນອາການໂສກເສົ້າ (ຂະຫນາດຜົນກະທົບມາດຕະຖານທີ່ວັດແທກໂດຍໃຊ້ Hedges 'G ແມ່ນ 0.65 ໃນຕອນທ້າຍຂອງການແຊກແຊງແລະ 0.9 ໃນເວລາຕິດຕາມ).
ການປິ່ນປົວພະຍາດຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນສຸມໃສ່ການຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບຍອມຮັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກແລະຟື້ນຟູຄວາມສາມາດໃນການນໍາພາຊີວິດທີ່ມີຄວາມຫມາຍ. ການປິ່ນປົວຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນວິທີການທີ່ສົມບູນແບບທີ່ເນັ້ນໃສ່ການຟັງຢ່າງມີສະຕິຢ່າງຫ້າວຫັນ ແລະປະກອບມີການສໍາພາດທີ່ກະຕຸ້ນ, ການສຶກສາທາງດ້ານຈິດໃຈແບບໂຕ້ຕອບ, ແລະກິດຈະກໍາປະສົບການຕ່າງໆໃນລໍາດັບທີ່ວາງແຜນໄວ້ໃນໄລຍະ 16 ພາກ, ຫນຶ່ງຄັ້ງຕໍ່ອາທິດ. ການປິ່ນປົວແມ່ນການປິ່ນປົວທໍາອິດທີ່ພັດທະນາສໍາລັບຄວາມທຸກໂສກທີ່ຍາວນານແລະປະຈຸບັນມີຫຼັກຖານທີ່ເຂັ້ມແຂງທີ່ສຸດ. ການປິ່ນປົວທາງດ້ານສະຕິປັນຍາ-ພຶດຕິກຳຫຼາຍອັນທີ່ໃຊ້ວິທີທີ່ຄ້າຍຄືກັນ ແລະເນັ້ນໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງປະສິດທິພາບ.
ການແຊກແຊງສໍາລັບຄວາມບໍ່ເປັນລະບຽບຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແມ່ນສຸມໃສ່ການຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບເຂົ້າໃຈກັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນທີ່ຮັກແພງແລະແກ້ໄຂອຸປະສັກທີ່ພວກເຂົາພົບ. ການແຊກແຊງສ່ວນໃຫຍ່ຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບການຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບໄດ້ຮັບຄວາມສາມາດໃນການນໍາພາຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ (ເຊັ່ນ: ການຄົ້ນພົບຜົນປະໂຫຍດທີ່ເຂັ້ມແຂງຫຼືຄຸນຄ່າຫຼັກແລະການສະຫນັບສະຫນູນການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງພວກເຂົາໃນກິດຈະກໍາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ). ຕາຕະລາງ 3 ລາຍຊື່ເນື້ອໃນແລະຈຸດປະສົງຂອງການປິ່ນປົວເຫຼົ່ານີ້.

ການທົດລອງຄວບຄຸມແບບສຸ່ມສາມຢ່າງທີ່ປະເມີນການຍືດເຍື້ອຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າເມື່ອປຽບທຽບກັບການປິ່ນປົວອາການຊຶມເສົ້າທີ່ມີປະສິດທິຜົນສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າການຍືດອາຍຸຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນດີກວ່າຫຼາຍ. ຜົນການທົດລອງການທົດລອງໄດ້ແນະນໍາວ່າການຍືດອາຍຸຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າແມ່ນດີກວ່າການປິ່ນປົວລະຫວ່າງບຸກຄົນສໍາລັບການຊຶມເສົ້າ, ແລະການທົດລອງແບບສຸ່ມຄັ້ງທໍາອິດໄດ້ຢືນຢັນການຄົ້ນພົບນີ້, ສະແດງໃຫ້ເຫັນອັດຕາການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານຄລີນິກຂອງ 51% ສໍາລັບການຍືດອາຍຸຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າ. ອັດຕາການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານຄລີນິກສໍາລັບການປິ່ນປົວລະຫວ່າງບຸກຄົນແມ່ນ 28% (P=0.02) (ການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານຄລີນິກທີ່ຖືກກໍານົດວ່າເປັນ "ການປັບປຸງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ" ຫຼື "ປັບປຸງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ" ໃນຂະຫນາດຄວາມປະທັບໃຈທາງດ້ານຄລີນິກ). ການທົດລອງຄັ້ງທີສອງໄດ້ກວດສອບຜົນໄດ້ຮັບເຫຼົ່ານີ້ໃນຜູ້ສູງອາຍຸ (ອາຍຸສະເລ່ຍ, 66 ປີ), ເຊິ່ງ 71% ຂອງຄົນເຈັບທີ່ໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານແລະ 32% ທີ່ໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວດ້ວຍລະຫວ່າງບຸກຄົນໄດ້ບັນລຸການຕອບສະຫນອງທາງດ້ານຄລີນິກ (P<0.001).
ການທົດລອງທີສາມ, ການສຶກສາທີ່ດໍາເນີນຢູ່ໃນສີ່ສູນທົດລອງ, ປຽບທຽບຢາ antidepressant citalopram ກັບ placebo ປະສົມປະສານກັບການປິ່ນປົວຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຫຼືການປິ່ນປົວດ້ວຍທາງຄລີນິກທີ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າ; ຜົນໄດ້ຮັບສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າອັດຕາການຕອບສະຫນອງຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານປະສົມປະສານກັບ placebo (83%) ແມ່ນສູງກວ່າການປິ່ນປົວທາງດ້ານຄລີນິກທີ່ໂສກເສົ້າລວມກັບ citalopram (69%) (P = 0.05) ແລະ placebo (54%) (P<0.01). ນອກຈາກນັ້ນ, ບໍ່ມີຄວາມແຕກຕ່າງໃນປະສິດທິພາບລະຫວ່າງ citalopram ແລະ placebo ເມື່ອໃຊ້ປະສົມປະສານກັບການປິ່ນປົວທາງດ້ານຄລີນິກທີ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າຫຼືການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, citalopram ສົມທົບກັບການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານໄດ້ຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງອາການຊຶມເສົ້າຮ່ວມກັນ, ໃນຂະນະທີ່ citalopram ປະສົມປະສານກັບການປິ່ນປົວດ້ວຍທາງຄລີນິກທີ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າບໍ່ໄດ້.
ການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານໄດ້ລວມເອົາຍຸດທະສາດການປິ່ນປົວດ້ວຍການສໍາຜັດແບບຂະຫຍາຍທີ່ໃຊ້ສໍາລັບ PTSD (ເຊິ່ງຊຸກຍູ້ໃຫ້ຄົນເຈັບດໍາເນີນການກັບການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກແລະຫຼຸດຜ່ອນການຫຼີກລ່ຽງ) ເຂົ້າໄປໃນຕົວແບບທີ່ປິ່ນປົວຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານເປັນຄວາມເຄັ່ງຕຶງພາຍຫຼັງຄວາມຕາຍ. ການແຊກແຊງຍັງລວມເຖິງການເສີມສ້າງຄວາມສໍາພັນ, ການເຮັດວຽກພາຍໃນຂອບເຂດຂອງຄຸນຄ່າສ່ວນບຸກຄົນແລະເປົ້າຫມາຍສ່ວນບຸກຄົນ, ແລະເພີ່ມຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສໍາພັນກັບຜູ້ຕາຍ. ຂໍ້ມູນບາງຢ່າງແນະນໍາວ່າການປິ່ນປົວທາງດ້ານສະຕິປັນຍາສໍາລັບ PTSD ອາດຈະມີປະສິດທິພາບຫນ້ອຍຖ້າມັນບໍ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າ, ແລະກົນລະຍຸດການເປີດເຜີຍທີ່ຄ້າຍຄືກັບ PTSD ອາດຈະເຮັດວຽກຜ່ານກົນໄກທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນການຍືດອາຍຸຄວາມໂສກເສົ້າ. ມີການປິ່ນປົວທີ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າຫຼາຍອັນທີ່ນຳໃຊ້ການປິ່ນປົວດ້ວຍການປະພຶດທາງສະຕິປັນຍາທີ່ຄ້າຍກັນ ແລະມີປະສິດທິພາບສຳລັບບຸກຄົນ ແລະກຸ່ມ ຕະຫຼອດທັງບັນຫາຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ແກ່ຍາວຢູ່ໃນເດັກນ້ອຍ.
ສໍາລັບແພດຫມໍທີ່ບໍ່ສາມາດສະຫນອງການດູແລຕາມຫຼັກຖານ, ພວກເຮົາແນະນໍາໃຫ້ພວກເຂົາສົ່ງຄົນເຈັບທຸກຄັ້ງທີ່ເປັນໄປໄດ້ແລະຕິດຕາມຄົນເຈັບທຸກໆອາທິດຫຼືທຸກໆອາທິດ, ຕາມຄວາມຕ້ອງການ, ການນໍາໃຊ້ມາດຕະການສະຫນັບສະຫນູນງ່າຍໆທີ່ສຸມໃສ່ຄວາມໂສກເສົ້າ (ຕາຕະລາງ 4). Telemedicine ແລະການປິ່ນປົວດ້ວຍຕົນເອງອອນໄລນ໌ຂອງຄົນເຈັບອາດຈະເປັນວິທີທີ່ມີປະສິດທິພາບໃນການປັບປຸງການເຂົ້າເຖິງການດູແລ, ແຕ່ການສະຫນັບສະຫນູນ asynchronous ຈາກ therapists ແມ່ນຈໍາເປັນໃນການສຶກສາວິທີການປິ່ນປົວດ້ວຍຕົນເອງ, ເຊິ່ງອາດຈະມີຄວາມຈໍາເປັນເພື່ອເພີ່ມປະສິດທິພາບຜົນໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ. ສໍາລັບຄົນເຈັບທີ່ບໍ່ຕອບສະຫນອງຕໍ່ການປິ່ນປົວທາງດ້ານຈິດໃຈທີ່ອີງໃສ່ຫຼັກຖານສໍາລັບຄວາມຜິດກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ຄວນມີການປະເມີນຄືນໃຫມ່ເພື່ອກໍານົດຄວາມເຈັບປ່ວຍທາງຮ່າງກາຍຫຼືຈິດໃຈທີ່ອາດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດອາການ, ໂດຍສະເພາະຜູ້ທີ່ສາມາດແກ້ໄຂໄດ້ຢ່າງສໍາເລັດຜົນດ້ວຍການແຊກແຊງເປົ້າຫມາຍເຊັ່ນ PTSD, ຊຶມເສົ້າ, ຄວາມກັງວົນ, ຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງການນອນ, ແລະຄວາມຜິດປົກກະຕິຂອງການໃຊ້ສານເສບຕິດ.

ສໍາລັບຄົນເຈັບທີ່ມີອາການອ່ອນໆຫຼືຜູ້ທີ່ບໍ່ບັນລຸເປົ້າຫມາຍ, ແລະຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງການປິ່ນປົວຕາມຫຼັກຖານສໍາລັບຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ແພດສາມາດຊ່ວຍໃນການຄຸ້ມຄອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ສະຫນັບສະຫນູນ. ຕາຕະລາງ 4 ລາຍຊື່ວິທີງ່າຍໆໃນການໃຊ້ການປິ່ນປົວເຫຼົ່ານີ້.
ການຟັງແລະການເຮັດໃຫ້ຄວາມໂສກເສົ້າເປັນປົກກະຕິແມ່ນພື້ນຖານຫຼັກ. Psycho-education ທີ່ອະທິບາຍເຖິງຄວາມຜິດກະຕິຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ຄວາມສໍາພັນຂອງມັນກັບຄວາມໂສກເສົ້າທົ່ວໄປ, ແລະສິ່ງທີ່ສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບມັກຈະມີຄວາມສະຫງົບສຸກແລະສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວຫນ້ອຍລົງແລະມີຄວາມຫວັງຫຼາຍວ່າການຊ່ວຍເຫຼືອແມ່ນມີຢູ່. ການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຫຼືຫມູ່ເພື່ອນທີ່ໃກ້ຊິດໃນການສຶກສາທາງດ້ານຈິດໃຈກ່ຽວກັບຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານສາມາດປັບປຸງຄວາມສາມາດໃນການສະຫນອງການສະຫນັບສະຫນູນແລະຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈສໍາລັບຜູ້ປະສົບໄພ.
ເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນກັບຄົນເຈັບວ່າເປົ້າຫມາຍຂອງພວກເຮົາແມ່ນເພື່ອກ້າວຫນ້າຂະບວນການທໍາມະຊາດ, ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາຮຽນຮູ້ການດໍາລົງຊີວິດໂດຍບໍ່ມີຜູ້ຕາຍ, ແລະແກ້ໄຂບັນຫາທີ່ແຊກແຊງຂະບວນການນີ້ອາດຈະຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປິ່ນປົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ແພດສາມາດຊຸກຍູ້ໃຫ້ຄົນເຈັບແລະຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າຍອມຮັບຄວາມໂສກເສົ້າເປັນການຕອບໂຕ້ທໍາມະຊາດຕໍ່ການເສຍຊີວິດຂອງຄົນຮັກ, ແລະບໍ່ແມ່ນການແນະນໍາວ່າຄວາມໂສກເສົ້າສິ້ນສຸດລົງ. ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຄົນເຈັບບໍ່ຢ້ານວ່າພວກເຂົາຈະຖືກຮ້ອງຂໍໃຫ້ປະຖິ້ມການປິ່ນປົວໂດຍການລືມ, ຍ້າຍອອກໄປຫຼືປະຖິ້ມຄົນທີ່ຮັກ. ຄລີນິກສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບຮັບຮູ້ວ່າການພະຍາຍາມປັບຕົວກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າຄົນທີ່ຮັກເສຍຊີວິດສາມາດຫຼຸດຜ່ອນຄວາມໂສກເສົ້າຂອງເຂົາເຈົ້າແລະສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຫນ້າພໍໃຈຂອງການເຊື່ອມຕໍ່ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກັບຜູ້ຕາຍ.

ໂດເມນຂອງຄວາມບໍ່ແນ່ນອນ
ໃນປັດຈຸບັນບໍ່ມີການສຶກສາທາງດ້ານ neurobiological ພຽງພໍທີ່ຊີ້ແຈງເຖິງການເກີດພະຍາດຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ບໍ່ມີຢາຫຼືການປິ່ນປົວດ້ວຍທາງ neurophysiological ອື່ນໆທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າມີປະສິດທິພາບສໍາລັບອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານໃນການທົດລອງທາງດ້ານການຊ່ວຍໃນອະນາຄົດ, ແລະບໍ່ມີຢາທີ່ມີການທົດສອບຢ່າງເຕັມທີ່. ມີພຽງແຕ່ຫນຶ່ງໃນຄວາມສົດໃສດ້ານ, ການສຶກສາແບບສຸ່ມ, ການຄວບຄຸມ placebo ຂອງຢາໄດ້ຖືກພົບເຫັນຢູ່ໃນວັນນະຄະດີ, ແລະດັ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວມາກ່ອນຫນ້ານີ້, ການສຶກສານີ້ບໍ່ໄດ້ພິສູດວ່າ citalopram ມີປະສິດທິພາບໃນການຍືດອາຍຸອາການຂອງຄວາມໂສກເສົ້າ, ແຕ່ເມື່ອປະສົມປະສານກັບການປິ່ນປົວດ້ວຍຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານ, ມັນມີຜົນກະທົບຫຼາຍກວ່າເກົ່າຕໍ່ອາການຊຶມເສົ້າລວມ. ແນ່ນອນ, ການຄົ້ນຄວ້າເພີ່ມເຕີມແມ່ນຈໍາເປັນ.
ເພື່ອກໍານົດປະສິດທິພາບຂອງການປິ່ນປົວດ້ວຍດິຈິຕອນ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງດໍາເນີນການທົດລອງກັບກຸ່ມຄວບຄຸມທີ່ເຫມາະສົມແລະພະລັງງານສະຖິຕິທີ່ພຽງພໍ. ນອກຈາກນັ້ນ, ອັດຕາການວິນິດໄສຂອງພະຍາດຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ຍາວນານຍັງບໍ່ແນ່ນອນເນື່ອງຈາກການຂາດການສຶກສາການລະບາດຂອງພະຍາດທີ່ເປັນເອກະພາບແລະຄວາມແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນອັດຕາການວິນິດໄສຍ້ອນສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງການເສຍຊີວິດ.